Wat gebeurd er hier allemaal?

Esmeralda liep wat rond op de markt van de mannen kant, en ze keek dan ook in het rond. Toch ging haar aandacht meteen naar haar blinddoek, en ze voelde er dan ook aan. Niemand mocht haar ogen zien, en ook was ze de wereld niet gewend zonder de blinddoek. Al heel haar leven lang had ze die zwarte blinddoek aan, en dus wist ze niet hoe de wereld eruit zou gaan zien.

Mudly zat op de rand van een dak en keek rond. Hij zuchte even. Zijn hele leven had hij mannen over verliefdheid horen praten maar nog nooit had hij het gevoeld. Die mensen die hier leefde waren niet eens aantrekkelijk. Hij zuchte even en merkte ineens iemand op. Deze viel eerlijk gezegd wel op met haar blindoek maar dat trok zijn aandacht niet. Zij was een van de weinige vrouwen die hij ooit had gezien en hij sprong gelijk naar beneden. Hij grinnikte en landde achter haar. Hij bekeek haar even van top tot teen en glimlachte. Daarna liep hij langzaam langs haar en daarbij botste hij, per opzet, tegen haar aan. Hij keek om en grijnsde lichtjes. "Sorry mevrouw..." zei hij en keek haar aan.

Esmeralda liep kalm verder, en ze voelde zo de aanwezigheden van de mensen hier om haar heen. Daarna voelde ze plots dat er iemand tegen haar opbotste, en ze nam dan ook geen risico door de persoon bij de keel te grijpen. "Wie of wat ben jij?" Zei Esmeralda dan tegen de persoon, en ze kneep dan ook in zijn nek.

Mudly keek op toen hij bij zijn nek werd gegrepen. "Mudly...." zei hij met moeite aangezien zijn keel werd dichtgeknepen. Hij slikte even moeilijk. "Het spijt me...." zei hij nogmaals. Hij keek haar aan en had moeite met ademen. "Kun je me neerzetten..." vroeg hij zachtjes.

Esmeralda bleef zo staan, en ze hoorde dan ook zijn naam. Daarna hoorde ze zijn andere woorden, en ze liet hem daarna gewoon weer los. Ze kalmeerde weer gewoon, en ze nam haar staf dan stevig vast. "Esmeralda." Zei Esmeralda dan zachtjes tegen hem, en ze keek in zijn richting hoewel ze hem niet kon zien. "Wat ben jij eigenlijk?" Vroeg ze dan aan hem, en ze hield haar staf nog steeds vast.

Mudly keek haar aan en hapte even diep naar adem toen ze hem neerzette. "Aangenaam. Ik? Ik ben gewoon een mens, die zijn krachten nog moet ontdekken." zei hij en keek haar aan. "Euh...mag ik vragen waarom je die blindoek draagt...." vroeg hij en keek haar aan.

Esmeralda keek hem aan, en ze ging dan met haar handen over zijn lichaam heen. "Je bent wel maar een raar wezen, maargoed ik had nooit echt verwacht dat er anderen bestonden achter de grote muur." Zei Esmeralda dan tegen hem, en ze keek hem kalm aan. Bij het horen van zijn vraag keek ze hem aan, waarna ze dan haar hand tegen de blinddoek plaatste. "Ik moest dit dragen van mijn meesteres, en ik draag dat al heel mijn leven lang." Zei ze dan kalm tegen hem, waarna ze haar staf weer vast nam.

"Nou dat kan ik ook van jou zeggen..." zei hij. "Alleen als ik al naar je romp kijk..." zei hij grijnzend. Hij wist wel wat het was maar hield zich van de domme. "Wat een onzin." zei hij en pakte het blinddoek vast van achter vast en wilde hem los maken. "Wat kan er dan zo mis zijn met je ogen..." zei hij en wachtte even.

Esmeralda keek in zijn richting, en ze hoorde dan zijn woorden. "Wat is er mis met mijn romp?" Vroeg Esmeralda dan verbaasd aan hem, en ze hoorde dan opeens zijn andere woorden. Als hij ineens haar blinddoek vastnam, nam ze zijn handen er vlug van weg. "Ik mocht het niet uitdoen van mijn meesteres." Zei ze dan tegen hem, en ze hield zijn handen vast.

Mudly grinnikte. "Niets hoor..." hij hoorde haar woorden. "Ik zie het nut er niet van je leeft maar half als je niets ziet. Leeft je meesteres nog?" vroeg hij zacht. Hij kon niet indenken dat iemand zoiets kon doen en waarom?

Esmeralda keek hem naar hem, maar ze hield zijn handen nog heel even vast. "Nee ze leeft niet meer, maar dan nog zou ik niet aan de omgeving kunnen wennen. Ze zei me zelfs dat ik geen goede ogen had om te zien, en daarom moest ik die blinddoek dragen." Zei Esmeralda dan tegen hem, waarna ze zijn handen weer losliet.

Mudly keek haar aan en liet zijn handen langs zijn lichaam hangen. "Het is misschien raar dat ik het zeg, maar we zijn allemaal geboren met dichte ogen. Iedereen heeft moeten wennen aan zijn of haar omgeving op het moment dat ze konnen zien..." zei hij en grinnikte. "En met mijn hulp zou je zeker kunnen wennen..." zei hij. "Nee, juist door niet te kijken verslechter je je ogen. Als een mens niet beweegt voor een lange tijd gaan de spieren ook helemaal kapot. Met je ogen is dat net zo min. Alleen gaat je zicht er op achteruit en gaan ze niet kapot." zei hij. "Ik ga je niet dwingen om de blindoek af te nemen. Maar ik kan je wel helpen om je te laten wennen..." zei hij en legde even zijn hand op haar schouder.

Esmeralda bleef gewoon staan, en ze keek dan kort in het rond. Ze hoorde dan ook zijn woorden, en ze twijfelde heel even kort om terug te antwoorden. Daarna luisterde ze maar gewoon verder, en ze hield haar staf stevig vast. Bij het horen van zijn woorden ging haar hand automatisch naar haar blinddoek, maar zijzelf durfde deze niet uit te doen. Dan voelde ze plots zijn hand op haar schouder, en ze keek dan in zijn richting. Ze nam zijn hand zonder erbij na te denken vast, waarna ze deze op haar blinddoek plaatste.

Mudly keek haar aan en wist even niet wat te doen. Hij merkte ineens dat ze zijn hand vast pakte en op de blinddoek legde. Hij had een vermoedde wat ze bedoelde maar deed nog niets. "Wil je echt dat ik hem er af haal..." zei hij en keek haar aan met zijn gouden ogen. Hij wachtte kalm af op een reactie.

Esmeralda zei niets tegen hem, en ze hield zijn hand tegen de blinddoek. Toch hield ze de anderen in het oog, aangezien er toeschouwers waren gekomen. Haar haren wapperden heel even door de wind, en ze deed dan ook een stap dichter naar Mudly toe. Iets zei haar dat ze dat moest doen, aangezien ze hem alleen kende. Toch zou ze nog steeds de slechte dame zijn waarvoor enkele vrouwen vreesden, en toch kon ze ook nog vriendelijk doen tegen mensen.

Mudly keek haar aan en wachtte af. Hij zei niets meer en keek haar kalm aan. Hij wist niet wat ze wilde maar daar zou hij snel genoeg achter komen had hij het gevoel.

Esmeralda keek hem aan, en ze wist niet wat zeggen. Het enige wat ze wel eens wilde was in zijn ogen kijken, aangezien ze niet wist welke kleur ogen hij had. "Ik.....ik wil in je ogen kijken." Zei Esmeralda dan tegen hem, waarna ze even naar de grond keek. Ze voelde zich op dit moment wel erg stom, maargoed ze zucht dan ook heel even diep. Het liefste van al wilde ze nu weglopen, maar iets zei haar hier te blijven. Het leek wel of hij een magneet was voor haar.

Mudly keek haar aan en hoorde ineens haar woorden. Hij glimlachte en pakte de blinddoek vast. Hij trok hem langzaam weg en keek haar kalm aan. Hij wist niet hoe ze zou reageren maar dat zou hij snel genoeg merken. Hij glimlachte en wachtte geduldig af.

Esmeralda hield haar ogen gesloten als hij de blinddoek eraf haalde, maar daarna probeerde ze wat aan het felle licht te wennen. Nog nooit was er iemand echt ingeslaagd om de blinddoek af te doen, maar toch was hij de enige die het had mogen doen. Haar ogen keken recht in die van hem, en ze streelde zijn wang dan ook heel even zachtjes. "Je hebt mooie gouden ogen." Zei Esmeralda dan zachtjes tegen hem, waarna ze even met haar vinger over zijn lippen ging.

Mudly keek haar aan en merkte dat ze het aardig goed deed. "En jou zilvere ogen zijn ook erg mooi..." zei hij en glimlachte. Hij merkte iets dat in hem veranderde een gevoel van vreugde iets dat ontplofte. Hij voelde haar vinger over zijn lippen en keek haar aan.

Esmeralda keek hem in de ogen aan, en ze moest lichtjes blozen door zijn woorden. Daarna deed ze enkele stappen dichter bij hem, waarna ze even slikte. Ze drukte opeens een kus op zijn lippen, en ze deed dan een stap naar achteren.

Mudly merkte ineens de kus op en werd knalrood. Hij keek met grote ogen naar Esmeralda. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar er kwam niets uit.

Esmeralda draaide zich dan om, en ze maakte aanstalte om weg te rennen. Natuurlijk bleef ze percies vastgenageld aan de grond, maar toch wist ze dat wat ze gedaan had misschien verkeerd was. Alleen het had niet verkeerd gevoelt, en ze keek dan ook naar de grond. "Het spijt me." Zei Esmeralda dan tegen hem, en ze bleef op een afstandje van hem staan met haar rug nog naar hem gericht.

Mudly voelde zich ineens geweldig. Hij glimlachte en ging voor haar staan. Met twee vingers deed hij haar hoofd recht en keek haar in de ogen. "het spijt je?" vroeg hij zacht. "maar waarom?" vroeg hij vriendelijk. Zonder op antwoord te wachten gaf hij haar een tedere zoen op d'r mond.

Esmeralda merkte opeens twee vingers onder haar kin, en ze keek hem dan ook recht in de ogen aan. "Omdat ik dacht dat je er boos om zou worden." Zei Esmeralda dan nog vlug, maar kort daarna voelde ze zijn lippen op de hare. Haar armen sloeg ze dan ook om zijn hals heen, en ze zoende dan gewoon even met hem mee.