Aan de jongens kant....

Sepira was onderhand aangekomen in het woud.
het was aan de kant van de vreemde wezens.
toch leken ze op haar maar ook weer niet.
ze haalde haar schouders op en liep het woud in.
ze hield van zulke plekken en zuchtte rustig.
rustig liep ze verder en haar oortjes gingen nieuwsgierig heen en weer.
ook haar staart hing relaxt naar beneden.
even later kwam ze aan bij een klein watervalletje midden in het woud.
ze keek er naar en hoordde iets achter haar......

Springend van tak tot tak volgde Jiro het wezen dat door de bossen liep. Door zijn zwarte kleding bleef hij onzichtbaar in de schaduw die de bomen hem boden. Hij was nieuwschierig naar dat wezen dat daar liep. Hoe kwam het daar? Zouden er meer van hun soort zijn?

Sepira spitste haar oortjes en keek achter haar.
ze kon niks zien en haalde haar schouders op.
haar oortjes gingen weer naar de waterval.
haar staart zwierde even heen en weer.
rustig zette ze een paar stappen vooruit.
ze keek naar haar spiegelbeeld en deed der vlecht even goed.
ze glimlachtte even en ging op der knieën zitten.
rustig dronk ze wat van het heldere water......

Jiro verborg zich wat meer in de schaduw van de bomen toen het wezen omkeek. Toen het ergens ging zitten en wat van het water dronk boog Jiro zich iets te ver naar voren en viel uit de boom waarin hij zat. Snel creerde hij een matras door zijn ogen te sluiten en zich er goed op te concentreren. Jiro opende zijn ogen pas weer toen hij gevoeld had dat hij zacht was geland. Toch deed het nog best pijn. Jiro had niet veel tijd gehad dus het matras was niet dik. ''Auw'' mompelde hij zacht.

Sepira was klaar met drinken en stond op.
ze veegde haar mond af en zwiepte rustig met der staart.
opeens hoorde ze gekraak in de bosjes.
ze wist precies dat er iets was door der wolvenoren.
ze draaide zich om "wie is daar???".
haar oortjes stonden gespitst en haar blik was scherp op de bosjes gericht.....

Jiro stond op, verbergen had toch geen zin meer na die val. Hij wreef even pijnlijk over zijn schouder. Hij was harder terecht gekomen dan hij gewild had. Hij keek even naar het dunne matras en mompelde binnesmonds een aantal verwensingen. Daarna vernietigde hij het onding. Jiro besloot maar de confrontatie aan te gaan met het wezen. Hij leunde tegen een boom aan met zijn armen over elkaar geslagen. ''Ik'' zei hij droog op de vraag.

Sepira bleef nieuwsgierig naar de bosjes kijken.
ze keek even doelloos om der heen.
daarna keek ze weer geïnterresseerd naar de bosjes.
haar staart zwaaide rustig heen en weer.
uiteindelijk zag ze weer zo'n ander wezen tegen de boom aan hangen.
"jij bent zeker ook zo'n manmens ofzoiets???".
ze keek hem vaag aan en vragend.
daarna geeuwde ze even en haar oortjes gingen weer normaal staan......

Jiro haalde zijn schouders op. ''Zo zou je het kunnen noemen al prefer ik toch liever dat je me Jiro noemt'' zei hij droog. ''Maar wat ben jij dan?'' vroeg hij daarna. Hij keek even naar een boom en concentreerde zich erop. Even later ontplofte de boom in duizende splinters. Een kleine grijns verscheen om zijn lippen. Hij hield toch nog het meest van vernietigen om de een of andere reden.

Sepira keek naar de jongen en hoorde wat ie zei.
"Jiro" mompelde ze zacht en ze keek even naar het water.
daarna keek ze weer naar Jiro "ik ben een mens ook wel een vrouw".
"maar noem mij maar gewoon Sepira" ze zwiepte even met der staart.
toen zag ze hoe Jiro de boom vernietigde.
ze rolde met der ogen "waar was dat goed voor???".
ze keek hem vragend aan en keek even naar der vlecht......

''Sepira'' herhaalde Jiro zachtjes om de naam goed in te prenten. Een vrouw dus. Hij hoefde geen genie te zijn om te weten wat dat inhield. Sepira kwam vrij waarschijnlijk van de andere kant van de muur die vanochtend gesloopt was. Hij zou dan ook niet ontkennen dat hij toen hij dat had gezien er wel een handje aan meegeholpen had. Zijn bruine ogen keken Sepira aan toen ze vroeg waarom hij die boom vernietigde. ''Gewoon omdat ik het kan'' zei hij en stopte zijn handen in zijn broekzakken.

Sepira keek naar Jiro en zuchtte even.
"dat kan ik ook maar goed..." ze keek hem even aan.
daarna draaide ze zich om en liep naar het water.
ze keek naar der spiegelbeeld.
haar staart ging rustig heen en weer en der oortjes hingen ontspannen.
daarna draaide ze zich om en liep naar een boom.
lenig sprong ze erin en plukte een appel.
en vanuit haar ooghoeken keek ze even naar Jiro......

Een lang meisje met pikzwart haar kwam ineens achter een boom vandaan. Op haar gezicht was totaal geen emotie te zien en ze richtte haar ogen dan ook even omhoog naar Sepira. ''Hej Sepira...'' zei Mai emotieloos tegen Sepira. Ze ging tegen de boom aan staan waar Sepira in zat en richtte haar ogen vervolgens op het vage figuur. Ze liet een mesje uit haar mouw tevoorschijn komen en liet het vervolgens rond een van haar vingers draaien. ''leuk, nog zo'n vaag figuur...'' zei Mai emotieloos. ''zijn jullie vriendjes geworden..?'' vroeg Mai vervolgens droog en ze keek even omhoog richting Sepira waarna ze vervolgens weer gewoon richting dat 'figuur' zoals zij het noemde keek. Mai was meestal ook gewoon droog en emotieloos tegen Sepira ookal was die haar vriendin, toch zou ze Sepira nooit iets doen en haar beschermen als dat nodig was.

Sepira sprong uit de boom en kwam op 2 voeten terecht.
ze nam een hap van haar appel.
"ja blijkbaar zijn ze hier overal" zei ze met der mond vol.
ze slikte het door en keek even naar Jiro.
en daarna keek ze weer naar Mai toen ze de vraag stelde.
"eum... weet ik niet" ze nam nog een hap van der appel.
rustig haalde ze haar haar uit de staart en schudde haar hoofd.
ze geeuwde even en nam nog een hap......