Waar is de muur????

Sepira liep rustig het plein op en rekte zich uit.
rustig hingen haar oortjes plat en ging haar staart rustig heen en weer.
opeens merkte ze iets aan het plein.
der klopte iets niet en ze keek om.
de reuze muur was verdwenen en ze keek verbaasd.
ze liep naar de rand en keek naar de brokstukken van de muur.
ze keek even naar de lucht en dan opeens voor der.
ze zag aan de andere kant bergen in de verte.
ook zag ze voor der neus grote dure huizen.
ze vroeg zich af wat er hier woonde.
ze stapte over de grens heen en keek rond.
ze liep naar een huis en bleef zo voor de deur van het huis staan.....

Mai was net wakker en had zich omgekleden, zij was één van de mensen die in een rijkelui's huis woonde en ze liep het balkon op. Haar moeder stond al op het balkon en keek met grote ogen naar beneden. Mai zuchtte eens diep. ''wat nu weer..?'' vroeg ze verveeld aan niemand in het bizonder. Ze kwam naast haar moeder staan terwijl ze zoals meestal met een mesje liep te spelen. Haar moeder keek op en keek haar vervolgens streng aan. ''je weet wat ik van die mesjes van je vind Mai'' zei ze met een zucht. ''ja ja, je vind ze gevaarlijk..'' zei Mai met een zucht. ''kijk..'' zei haar moeder vervolgens die dan ook naar beneden wees. Mai keek naar beneden en tot haar verbazing was de muur kapot. Er was een grote opening te zien en beneden zag ze dan ook een meisje lopen die ze meteen herkende, het was Sepira. Mai liep het huis weer binnen en ze trok haar schoenen en handschoentjes aan. Ze stopte een riem met nog veel meer mesjes er aan onder haar gewaad en liep vervolgens naar beneden. Ze liep naar de opening en keek naar de kapotte stukken. ''eindelijk.. het duurde ook lang voor dit eens zou gebeuren..'' zei Mai emotieloos. Mai zei nog niets tegen Sepira omdat ze wel verwachtte dat Sepira haar zou opmerken. Ze waren al een lange tijd goeie vriendinnen. En dat was best een wonder want de meeste vrouwen liepen met een grote boog om Mai heen door haar emotieloze en droge gedrag.

Sepira hoordde een stem en wist meteen dat het Mai was.
ze grijnsde en had haar oortjes op haar gericht.
"je hebt gelijk.... ik vraag me af wat hier woont".
ze keek naar de deur van het huis.
bijna alle kleuren hier waren anders dan aan de andere kant.
ze zwiepte rustig met der staart.
rustig draaide ze zich om naar Mai.
ze keek haar aan "ook net wakker zie ik".
ze geeuwde even en keek nog even nieuwsgierig rond......

Mai haar ogen gingen richting Sepira toen ze haar stem had gehoord. ''vast niet veel bizonders aan de omgeving te zien.. Al ziet het er niet super veel anders uit dan dat van ons...'' zei Mai emotieloos en ze zuchtte weer eens diep. Ze richtte haar blik op de huizen van de andere helft. Ze hadden alleen wat donkerder kleuren en de vormen van de huizen waren wat anders. Ook zag ze lichtjes bergen. Een licht glimlachje verscheen op haar mond maar meer ook niet. Ze hoorde daarna de andere woorden van Sepira en ze keek haar droog aan. ''ja.. dankzij m'n moeder..'' zei ze en droog en ze zag verderop ineens iets lopen vanuit haar ooghoeken. Ze keek op en zag een mens lopen, maar het was zeker geen vrouw. ''misschien antwoord dat je eerst vraag..'' zei Mai emotieloos en lichtjes verbaasd terwijl ze wees op het persoon dat ook vaagjes naar hen keek. Het was een jongen van hun leeftijd. Mai speelde nog steeds wat met het mesje maar was wel alert. Je wist maar nooit wat dat persoon kon doen.

Sepira geeuwde en keek nog steeds naar de andere huizen.
zei zelf zag ook lichtjes bergen en bomen.
ze grinnikte en zwiepte rustig met der staart.
toen ze hoorde wat Mai zei spitste ze haar oren.
haar blik ging meteen het mens wat daar liep.
haar hoofdje ging scheef hangen en ze snoof.
"is dat een mens? het lijkt niet eens op ons maar toch ook weer wel".
zei ze wat droog en ze bleef naar de jongen kijken......

Mai keek even vanuit haar ooghoeken naar Sepira bij haar woorden en zuchtte eens diep. ''Het lijkt totaal niet op ons, het heeft een heel ander lichaam... Ik wist wel dat er achter die muur toch niets bizonders was..'' zei Mai verveeld terwijl ze het mesje rond haar vingers liet draaien. ''Nu is de muur kapot.. is er nog niks bizonders te zien..'' zei Mai emotieloos. Lichtjes was ze bestwel nieuwschierig naar wat die andere mensen nou precies waren. Maar aan de andere kant interesseerde het haar gewoon ook weer niet. Ze keek vervolgens even achter zich naar haar nogal duur uitziende huis, haar moeder stond nog op het balkon naar beneden te kijken. Haar blik was even streng op Mai gericht. Mai wist wel waarom en ze kon haar moeder soms wel neer schieten. Ze staarde vervolgens weer gewoon wat voor zicht uit en zuchtte nog eens diep. ''Er zit weer eens een saaie dag aan te komen volgensmij..'' zei ze verveeld.

Sepira bleef nieuwsgierig naar de gedaante kijken.
"ja het heeft een heel ander lichaam...." zei ze een beetje doelloos.
ze keek om naar de huizen aan hun kant.
ze zag de moeder van Mai en zwaaide en haar oortjes gingen heen en weer.
ze keek weer naar Mai en hoorde wat ze zei.
ze rolde even met der ogen en keek weer naar de andere kant.
"nou ik weet niet wat jij gaat doen maar ik ga het onderzoeken".
opeens veranderde ze in de wolf en sprong over de brokstukken.
ze keek even om naar Mai en liep toen weer verder......

Mai zag hoe Sepira naar haar moeder ging zwaaien en Mai rolde eens met haar ogen. In Sepira was altijd wel een vrolijk mens te vinden als het even kon, bij Mai was dat nooit maar dan ook echt nooit te zien. Alleen met een echt goed gevecht kon je haar nog eens blij maken. Of als er echt iets 'leuks' te doen was. Mai hoorde vervolgens de woorden van Sepira en die veranderde dan ook in een wolf en sprong over de blokken heen. Mai zuchtte eens diep. ''volgensmij heb ik niet een veel andere keus dan mee te gaan, er is hier toch niets te doen..'' zei ze emotieloos en ze sprong behendig over de blokken heen en volgde Sepira op de voet, terwijl ze doelloos in het rond keek.

Joël keek de twee wezens aan en wachte af. Hij volgde hun ongezien door achter de huizen te verschuilen. Wat waren dat en waar was die muur? Waren dit de bewoners van de andere kant,vast niet,dat kon gewoon niet. Hij sprong toen op een huis en liep verder. Aan het eind van een lange straat sprong hij op de grond en ging op een kleine muur zitten.

Een zwarte valk vloog over de mensen heen, en ze keek dan ook naar beneden. Wie ze was kon niemand weten, aangezien ze niet zomaar een dame was. Ze was puur evil, en dat kon je goed aan haar opmerken. Daarna keek ze heel even in het rond, en ze bleef op het dak dichtbij dat vreemde wezen met kort haar zitten. Ze bestudeerde het dan ook aandachtig, waarna ze zich dan achterover liet vallen. Zo veranderde ze in een dame, maar ze had een cape over haar hoofd getrokken. Zodat je enkel haar lippen kon zien, en dat haar ogen bedekte. Ze ging langs dat wezen voorbij, en ze hield even haar hoofd gericht op het wezen. Natuurlijk had ze voor haar ogen een blinddoek die ze van haar meesteres nooit mocht afdoen, en dat deed ze dan ook nooit. Daarom mocht niemand haar ogen zien, en ze bleef dan gewoon kalm verder stappen.

Sepira haar oortjes gingen aandachtig heen en weer.
Even verderop zag ze iemand op een muurtje zitten.
ook had ze een andere gedaante opgemerkt.
ze keek in de lucht en schudde zich even uit.
ze keek om naar Mai en ze zette het op een lopen.
ze stopte bij het wezen op de muur.
ze keek hem met een scheefkoppie aan.
daarna veranderde ze weer terug in een mens.
ze keek nieuwsgierig naar het wezen.
even keek ze naar Mai of ze er ookal was.
daarna ging haar blik weer starend naar het wezen......

Esmeralda stond een eind verder stil, en ze draaide zich dan in de richting waar nog een gedaante bij stond. Ze kon niet zien of het een vrouw was, maar ze voelde het wel aan met haar zintuigen dat ze een vrouw was door de manier van lopen. Daarna gaat ze naar die gedaante toe, en ze grijnst dan ook heel even kort. "Hallo." Zei Esmeralda dan tegen haar, maar dat waren dan ook de enige woorden die ze zou gaan zeggen voorlopig.

Sepira hoordde een stem en keek om.
ze keek naar de gedaante en voelde een duistere kracht van haar komen.
haar oren gingen plat in der nek.
haar staart zwiepte rustig heen en weer.
daarna keek ze rustig naar de dame.
"hey" zei ze rustig en een beetje emotieloos.
daarna keek ze weer naar het wezen op de muur......

Door de bewegingen die ze maakte bleef Esmeralda gewoon kalm staan, en ze hoorde dan haar emotieloze toon in haar stem. "Hmm volgens mij kan jij niet eens even vriendelijk doen, aangezien ik niet veel zin heb om wat slechts te doen." Zei Esmeralda dan tegen haar, waarna ze dan gewoon weg ging van hen. Ze wist hoe de anderen tegen haar deden, maar een beetje respect en vriendelijkheid kon toch geen kwaad? Maargoed ze stond uiteindelijk een paar meters verder stil, en ze snoof dan ook heel even diep. Door de wind vloog plots haar cape van haar hoofd af, en daardoor zag je ook haar hele lange zwarte haren die nog net niet de grond raakte. Dan keek ze in het rond, nouja door de blinddoek kon ze natuurlijk niets zien.

Sepira richtte haar oortjes weer naar de dame.
ze wou niet bot over komen maar soms reageerd ze emotieloos zonder dat ze 't merkt.
ze keek haar na hoe ze weg liep.
ze zag de cape afvliegen en zag haar lange haar.
ze zwiepte even rustig met der staart.
wat haar toen opmerkte was haar blinddoek.
ze keek haar nog even aan en keek nog even het wezen.....

Joël keek de twee wezens aan en stond op. Hij wist niet wie ze waren maar zo dreigens leken ze niet. Uiteindelijk besloot de breedgeschouderde jongen met blonder haren te spreken. "Hallo,ik ben Joël"zei zijn diepe stem. Hij glimlachte even waardoor zijn witte tanden even glansden in het licht van de zon. "Weten jullie misschien wat er met de grote muur is gebeurt"vroeg hij aan hun.

Met een zucht nam ze haar staf vanonder de cape vandaan, en ze ging dan op een muurtje zitten. Ze haatte de wind op dit moment, en ze voelde dan even aan de blinddoek. Deze was ze verplicht aan te doen, al wist ze niet waarom ze het niet mocht uit doen. Nouja het enige waar ze nu aan dacht was haar meesteres, maar deze had ze helaas al heel lang niet meer gezien. Het leek wel of ze niet bestond, maar ook alsof Esmeralda een marrionette was van die persoon.

Verderop in de schaduw van een afgebrokkeld stuk muur stond Jiro. Zijn bruine ogen gleden over de jongen verderop en een paar wezens die hij nog nooit eerder had gezien. Aandachtig bekeek hij ze. Ze zagen er wat anders uit dan de meeste menselijke wezens die hij kende. Tot nog toe leek het hem beter om maar uit het zicht te blijven.

Sepira keek nieuwsgierig naar het wezen.
ze hoordde hem spreken en hoordde ze zijn zware stem.
ze grinnikte even "ik ben Sepira" zei ze rustig.
haar staart zwierde heen en weer en der oortjes stonden nieuwsgierig naar hem toe.
toen hoordde ze zijn vraag en keek ze achter haar.
ze zag alleen nog maar brokstukken van der muur.
"nee ik zou het niet weten, ik kwam vanochtend aan en opeens was ie weg".
zei ze met een rustige stem en haar blik ging weer naar Joël.....

Met korte passen liep Esmeralda weer verder, en ze voelde dan ook een aanwezigheid bij de muur. Ze liep op de aanwezigheid af, en ze richt ook haar aandacht op deze. "Wie is daar?" Vroeg Esmeralda dan aan de persoon, en ze keek dan ook in het rond. De blinddoek kon men nooit uit doen, aangezien ze anders meteen de grond op lagen. Vele vrouwen zouden het liefste willen weten hoe haar ogen eruit zagen, maar enkel haar meesteres wist hoe de ogen eruit waren. Deze was ook een hele slechte dame, en ook wel bekend als de vervloekte heks.

Joël keek haar aan en haalde zijn schouders op. Hij torende eigenlijk hoog boven haar uit. Hij glimlachte even. "Mag ik vragen wat je bent"vroeg hij dom aan haar. Hij streek even door zijn haar en door de zwarte tatoo op zijn rechterschouder. Wat was dit wezen? Waren dit de bewoners van de andere kant.
Hij wist het niet maar wou het weten.

Sepira keek even naar een plukje haar voor der neus.
ze blies hem uit der gezicht en schudde even der hoofd.
haar oortjes spitste en ze keek naar Joëll.
"nou ik ben een mens ook wel een vrouw/meisje".
ze glimlachtte en ze keek naar het wezen.
ze liep even om hem heen "wat ben jij dan?".
ze keek hem nieuwsgierig aan en zwiepte even met der staart.....

Een mens dus,daarom leek ze op iets menselijk. "Wel ik ben ook een mens,een jongen"zei hij en keek aar kalm aan. Hij kraakte zijn vingers en geeuwde even. "Dus wat vind je van een jongen"vroeg hij dom aan haar. Hij wou dat eigenlijk wel weten aangezien de twee geslachten elkaar nooit hadden ontmoet. Hij glimlachte zachtjes en keek wat rond.

Sepira keek hem aan en hoordde wat ie zei.
ik wist wel dat het een mens was dacht ze bij zichzelf.
ze zwaaide even met der staart en haar oortjes gingen naar hem toe.
ze dacht even na "eum... ik vind jongens anders....".
"je mist nogal veel dingen lijkt mij" ze keek even naar der zelf.
ze keek weer terug naar Joëll en keek hem aan.....

Jiro keek even naar het wezen dat op hem afkwam. Het was geblindoekt en die blindoek trok meer zijn aandacht. Hij liep even om het wezen heen tot hij dicht achter haar stond. ''Dat ligt eraan wie dat wil weten'' klonk een zachte stem in het oor van het wezen. Maar toch zat er een kille ondertoon in.