Going to the sea at night...

Mai rende eerst maar het rennen ging over in lopen en ze liep het strand op. Ze dacht steeds maar aan wat er bij die mannen kant was gebeurd. Eerst vechten, toen plagen en vervolgens zat er een vriendschap aan te komen. Mai kneep haar ogen even dicht. Het voelde zo vaag voor haar en ze opende haar ogen weer. Ze stond vlak bij de rand van het water en ze pakte een schelpje uit het zand dat ze zag liggen. Ze gooide het schelpje kwaad in het water en snoof. Ze keek toen even naar de lucht. Het licht van de maan scheen fel waardoor Mai haar ogen lichtjes glinsterde. Mai zuchtte diep en zakte door haar knieén. Ze bleef in het zand zitten en staarde naar het water. ''ik had daar moeten blijven..'' zei ze lichtjes kwaad, deels op haar zelf. Ze stond weer op en schoot een paar vuurballen uit woede op het water af. De vuurballen doofde dan ook gewoon in het water en Mai liep doelloos verder langs het water.

Mudly had de opdracht gekregen van een bepaald iemand om het meisjes-kant te verkennen. Die man durfde er niet naar toe zonder te weten dat hij wist of het veilig was. Mudly had zijn masker op en liep over de daken. Hij keek over de straten en rende verder. Hij keek rond en ineens trok een vuurachtig licht bij het strand zijn aandacht. Toen hij eenmaal genaderd was glimlachte hij onder het masker. Hij sprong op de dijk en leunde tegen de helling. Hij zette zijn masker niet af. Hij wachtte geduldig af.

Mai liep nog steeds langs het water en zag ineens iets vanuit haar ooghoeken bewegen bij de hellingen. Ze keek op en zag iemand staan met een masker op. Ze gromde lichtjes. Ze balde haar vuisten en er verscheen vuur om haar vuisten heen. Ze schoot dan ook vuurballen op de persoon met het masker. Ze had niet door dat het Mudly was en zou dat op dit moment ook niet gaan beseffen. Ze liep vervolgens weer verder en deed alsof ze dat zonet niet had gedaan. Haar pas ging wat sneller en ze stopte toen met lopen. Ze keek weer naar het water en haalde eens diep adem. ''word weer jezelf Mai..'' zei ze emotieloos en ze begon weer wat te ontspannen. Haar handen werden weer gewoon en ze keek weer naar de lucht waar duizende sterren waren te zien.

Mudly merkte op dat ze gromde en merkte de vuurballen op die op hem afvlogen. Hij maakte een krachtveld en de ballen kaatste af. Hij bleef staan. Er was iets met haar, maar wat. Hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Hij keek even de omgeving rond en deed toen zijn masker omhoog. Ze leek overstuur en gespannen, maar waarom?

Mai voelde een hand op haar schouder en ze draaide zich meteen om. Ze zag de jongen met het masker op en herkende het masker toen. ''Mudly..?'' zei ze lichtjes verbaasd maar ze probeerde haar toon emotieloos te houden. Ze zag dan ook vervolgens hoe hij zijn masker af deed en het was inderdaad Mudly. Haar blik werd toen strak en ze draaide zich weer om. Ze pakte een steentje op en gooide die in het water. ''ik weet waarom je hier bent.. je wilt zeker weten waarom ik ineens weg ging..?'' vroeg ze op emotieloze toon en ze zuchtte eens diep.

Mudly hoorde haar vraag. "Om eerlijk te zijn wel ja.....maar dat is niet het enige...." zei hij en keek haar aan. "Ik had ten eerste een opdracht. Die ik aan heb genomen aangezien de kans groot was dat ik je hier zou tegenkomen. Maar ook omdat ik je wilde steunen. Je lijkt erg teleurgesteld of zelfs verdrietig..." zei hij net als haar emotieloos. Hij keek haar aan. Hij glimlachte niet, maar keek ook niet boos of verdrietig. In zijn gezicht was geen emotie te zien. Hij wachtte af op haar reactie voor hij verder ging.

''dan heb ik teleurstellend nieuws voor je.. het gaat je namelijk niets aan, niemand snapt het toch of interesseert het, dus hoef ik jou steun ook niet..'' zei Mai emotieloos op zijn eerste woorden. Ze hoorde toen zijn andere woorden over de opdracht en snoof eens. ''wat is je opdracht dan? met vrouwen flirten en ze vervolgens aanvallen of beroven ofzoiets?'' vroeg Mai lichtjes wat kwaad. Ze zag dat hij dit keer ook wat emotieloos was maar het interesseerde haar niets van wat hij nu voelde of niet. Hij had wel gelijk toen hij had gezegt dat ze verdrietig was maar ze ging dat dus mooi niet toegeven.

Mudly keek haar aan en hoorde haar woorden. Hij balde even zijn vuist. Hij legde haar hand op haar schouder en draaide haar met een ruk om. "Het maakt me niets uit dat je het niet wilt vertellen, maar zeg niet dat het niemand intereseert of het snapt...want het intereseert me wel degelijk, anders zou ik ook niet hier zijn blijven staan" zei hij en verhefde zijn stem wat. Zijn blik was strak op haar gericht. "Nee ik moest een laffe man helpen om dit gebied te doorzoeken...." zei hij. Hij keek haar aan en had haar schouder nog steeds vast. "

Mai voelde hoe een hand ineens weer op haar schouder gelegd werd en ze vervolgens met een ruk om werd gedraait. Ze keek recht in de ogen van Mudly en ze hoorde hoe zijn stem harder werd. Ze slikte even bij zijn woorden en keek toen naar de grond. ''sorry..'' zei ze toen nog wel op emotieloze stem en zuchtte eens diep. Ze hoorde toen wat hij zei over zijn opdracht maar reageerde er verder niet meer op. Dat deel interesseerde haar niet meer. Maar wat hij als eerst had gezegt interesseerde haar wel. Blijkbaar was hij hier toch voor haar gekomen en lichtjes betekende dat wel wat voor haar. Maar ze liet het niet merken. Het liefst had ze zijn arm weg geslagen maar in plaats daar van deed ze helemaal niets meer. Ze keek naar de grond en was gewoon stil en emotieloos.

Mudly keek haar aan en hoorde haar woorden. Hij had wel erg hard gepraat. Hij keek even weg. Hij keek haar aan en glimlachte zwak. Hij legde zijn arm om haar schouder en keek haar even aan. Zijn glimlach verdween. "Het spijt me dat ik zo tekeer ging..." zei hij. Hij keek even naar de zee. "Ik weet dat daarin een toegankelijke Mai zit..." zei hij. "...en die wordt geblokeerd door iets...." zei hij. "Een vervelend verleden....een trauwmatisch gebeurtenis...een marteling...het kan vanalles zijn..." zei hij en keek haar aan.

Mai voelde de arm om haar schouders en ze keek naar het water. Ze zuchtte eens diep en luisterde naar zijn woorden. Ze duwde zijn arm weg en deed een stap opzij. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek straks voor zich uit. ''als je het zo graag wil weten dan..'' zei ze met een zucht. ''eigenlijk is mijn jeugd heel normaal gegaan, ik en mijn ouders waren rijk en ik kon alles krijgen wat mijn hartje begeerde. Maar toen ik naar school ging veranderde alles.. ik had altijd donkere kleren aan en speelde toen al met mesjes. Andere kinderen vonden me raar, zowiezo omdat ik zo weinig praatte en als ik praatte zei ik alleen maar droge en kortaffe dingen. Maar dat kwam alleen maar omdat ze mij pestte. Sommige wisten dat ik een rijkelui's kind was en ze hadden het door verteld. Daardoor werd ik een verwend nest genoemt en niemand ging met me om. Later werd ik wel vriendinnen met Sepira, maar dat was ook de enige..'' zei ze met een zucht en ze draaide haar gezicht weg uit zijn zijn zicht. Ze voelde tranen opkomen maar ze dwong zichzelf die te bedwingen. Ze zou hier niet als een zielig kindje een beetje gaan lopen janken.

Mudly keek op toen ze zijn arm wegsloeg. Hij keek haar aan en hoorde haar woorden. Hij balde zijn vuisten. "Waarom doen mensen zulke dingen..." zei hij mompelend in zichzelf. Hij liep naar haar toe en ging voor haar staan. Hij legde twee vingers onder haar kin en hief haar hoofd. "Als er iets is wat je niet moet doen is je tranen inhouden..." zei hij. "Ik kan je verleden niet terug keren." zei hij en keek haar aan.

Mai keek op bij zijn woorden en zuchtte. Ze keek weer naar het water en snoof eens. Ze werd nu zo kwaad als ze terug dacht aan die tijd. Toen die tijd had het haar nooit geboeit, maar nu.. het had haar hele leven veranderd. Ineens verscheen er wat voor haar ogen en merkte dat het Mudly was. Ze voelde twee vingers onder haar kin en ze keek hem aan. Ze luisterde naar wat hij zei en ze zuchtte eens diep. Zonder dat ze het door had gleed er een traan langs haar wang. ''nu snap je hopelijk waarom een vriendschap aan gaan met mij zo moeilijk gaat'' zei ze emotieloos en met een zucht. Ze bleef zo maar staan want zijn hand of arm of wat dan ook de hele tijd weg slaan kwam misschien ook zo vervelend over. Bij haar andere wang gleed er ook al een traan erover. Ze had het alleen niet door omdat haar tranen lichtjes wat warm waren.

Mudly keek haar aan en merkte een traan op. Hij wreef een traan weg. "Als je iets wilt bereiken dat moeilijk is dan moet j er moeite in steken.." zei hij. "En ik ben bereid dat te doen." Hij keek even om zich heen. Hij deed zijn masker terug in zijn tas en keek haar aan.

Mai voelde hoe hij iets van haar wang weg wreef en ze deed een stap naar achteren. Ze legde een hand op een van haar wangen en voelde een traan. Was ze nou echt aan het huilen. Ze snoof eens. Ze had de woorden van Mudly gehoord en zuchtte eens. ''ik ben zo geworden en dat veranderd niet meer'' zei ze emotieloos tegen Mudly en ze keek hem even aan waarna ze haar blik op de zee richtte. ''Sepira heeft me teminste geaccepteerd van hoe ik ben, en jij misschien ook wel. Dat is voorlopig wel weer genoeg. Ik hoef ook niet persee duizende vrienden.. ze lopen je toch maar in de weg..'' zei ze met een zucht. Ze keek weer naar hem en glimlachtte voor het eerst weer even lichtjes. ''bedankt voor je steun..'' zei ze met een zucht en ze begon toen weer te lopen langs het water.

Mudly merkte hoe ze reageerde en glimlachte zat. "Ik heb er ook maar drie..." zei hij en keek haar aan. "Geen dank...en je kunt altijd bij mijn terecht.." zei hij en knikte even. "Ik denk dat ik maar verder ga...tenzij je liever hebt dat ik blijf..." zei hij en wachtte af.

Mai liep door en stopte toen ze zijn woorden hoorde. Ze keek met een emotieloze blik om alsof ze gewoon gedag zou gaan zeggen. Ineens verscheen er een klein glimlachje op haar mond. ''je mag best blijven als je wilt..'' zei ze toen rustig tegen hem waarna ze even naar de zee keek en toen weer terug naar hem.

Mudly glimlachte en liep naar Mai. Toen hij eenmaal naast haar stond liep hij rustig met haar verder en schopte af en toe een schelpje weg. "Het spijt me nog van die keer bij de bergen. Je weet wel, van die trap in je rug..." zei hij en keek even naar de grond. Hij had zijn handen in zijn zakken van zijn dikke vest en keek haar kort aan. Daarna richtte hij zijn blik weer naar voren.

Mai had haar armen rustig langs haar lichaam hangen en liep rustig verder. Ze hoorde zijn woorden en ze haalde haar schouders even op. ''geeft niet, ik begon tenslotte dus is het mijn eigen fout..'' zei ze rustig en ze trapte een stukje hout weg dat schijnbaar was aangespoelt. ''ik verveelde me gewoon wat en door die reden val ik soms mensen aan, gewoon om wat, in mijn ogen dan, te spelen of hoe je het ook wilt noemen..'' zei ze en ze grinnikte even zachtjes.

Norwood glimlachte en keek haar aan. "Ik kan dat begrijpen..al moet ik eerlijk zijn dat ik dat niet in het begin dacht..." zei hij. Hij grinnikte. Hij zei verder niets en liep zwijgend verder.

''ja dat kan ik snappen, ik werd op het laatst wat kwaad. Dat komt af en toe ook door de verveling, sommige denken dat rijk zijn zo z'n voordelen heeft, maar dat is dus niet zo. Als mijn ouders bezoek krijgen dan moet ik altijd stil zijn, en als het bezoek weg is dan gaan mijn ouders weer bezig met wat ze willen doen en moet ik me maar weer zien te redden..'' zei Mai droogjes en ze trapte een schelpje weg dat ze zag liggen terwijl ze weer gewoon naast Mudly bleef lopen.

"Dat klinkt inderdaad saai..." zei hij en keek even om zich heen. "Ik ben niet echt in een rijk gezin geboren. Af en toe gingen we wel ergens heen maar dat was ook niet erg vaak." zei hij. "Als een kind in een rijke familie krijg je minder aandacht dan in een arm gezin..." zei hij en keek naar de lucht. "Het is daarom ook lastig om met je ouders over je problemen te praten..." zei hij. Hij kan zich wel inleven hoe ze zich voelde. Geen kans om hulp van je ouders te krijgen. Erg.

Mai keek even naar hem en haalde haar schouders eens op. ''ach, ze hoeven het niet te weten hoe ik me voel. M'n moeder is een stress kip en m'n vader heb ik een tijd niet meer gezien omdat hij neer gezet werd aan de andere kant van de muur, daarom was ik ook niet super verbaasd om jullie soort aan de andere kant van de muur te zien. Grotendeels kende ik het wel, doordat ik mijn vader kende..'' zei ze rustig. Ze sprak rustig maar toch had haar stem zoals altijd een emotieloze toon en dat zou nooit veranderen.

Mudly knikte en grinnikte even. "Ik kreeg dan weer te veel aandacht..." zei hij. "Mijn vader dacht dat ik steeds iets te kort kwam..." zei hij en zuchte even. "Ik moes ook altijd vertellen als er wat was...en dat wilde ik niet altijd..." zei hij en keek even naar de lucht.

Mai keek even naar hem en grinnikte. ''ik moet toegeven dat het soms fijn kan zijn als iemand zich zorgen om je maakt, maar ik heb jaren grotendeels voor mezelf gezorgd, en daardoor heb ik ook leren omgaan met de emotie's die soms komen. Al is het misschien niet op de goeie wijze gegaan, ik prop simpel alles weg, en daardoor ben ik nu ook zo.. naja je weet wel..'' zei ze met een zucht en ze zag dat ze langs een rots liepen. Mai stopte met lopen en ze ging rustig even op de rots zitten.